Jesteś moim światłem. Księżycem, który świeci na niebie, sprawiając, że noc przestaje być straszna. Proszę, niech to światło nie zgaśnie, niech świeci jeszcze mocniej, bez niego zgnię, w ciemności tak łatwo się zgubić. Tylko przy Tobie widzę drogę. Może kiedyś będziemy kroczyć nią razem...
Uczysz mnie kochać. Jesteś najlepszą nauczycielką. "Mówisz" rób sobie sam notatki. Jesteś przy mnie, a ja kocham Cię coraz mocniej. Odchodzisz, a mi pozostają tylko "zapiski". Nie umiem kochać, bo daje tylko uczucie, nie dostając go w zamian. Ucząc się tak, nauczę się kochać przedmioty, lecz dla przedmiotu nie zrobiłbym tyle...
Kiedy widzę Cie odwracam zwrok. Próbuję o Tobie nie myśleć. Udaję, że jesteśmy przyjaciółmi, ale wiem, że dla mnie przyjaciółką już nie jesteś. Jesteś kimś więcej. Tak bardzo chciałbym, abyśmy przytulili się do siebie, tak jak kochankowie. Siedząc na brzegu jeziora, słuchając swoich oddechów. Płaczę wewnątrz, gdy myślę o tych naszych pięknych wspólnych chwilach, istniejących tylko w mojej głowie... Słyszysz to? Te oddechy? Każdy znich ofiaruję Tobie, każdy z nich jest dla Ciebie.
Dam Ci wszystko, co będę mógł. Będę Twoim sługą, zrobię to czego będziesz chciała. Mogę stać się prostakiem. Pozbyć się uczuć, stać się pustym. Porzucę wszystko i odejdę razem z Tobą. Będę chamem, jeśli takiego będziesz chciała. Zamilknę, pozbędę się własnego zdania. Zacznę być popychadłem. Zmienię się w kogo zechcesz, byle byś pokochała tą osobę.
Wiem, że w Twoim sercu jest ktoś inny. W moim też on jest. Wypełnia Twoje serce światłem, moje krwią. Jest jak sztylet. Rozcina ścianki. Dziurawi je. Zadaje tyle bólu. Lecz pozostaje mi nadzieja, że kiedyś wejdziesz tam. Zamieszkasz w nim na stałe. Ból przeminie. Będziemy kochali się wzajemnie. Pragnę tylko jednej rzeczy, pokochaj mnie tak jak ja Ciebie. Jednej, ale jak wielkiej. Wiem, że musze przywyknąć do nadziei, bo to z nią będę żył, nie zajmiesz jej miejsca...